Certificaat in tandheelkunde

De onderwijswetten uit 1898 (art. 89) stellen dat "farmaceutisch en tandheelkundig onderwijs" deel uitmaakt van de Faculteit der Geneeskunde in Boekarest, met betrekking tot "de cursussen en laboratoria, alsook de stages in ziekenhuizen en verplichte examens die moeten worden afgelegd in om de titel van tandarts te krijgen ”. Desalniettemin werden de bepalingen van deze wetten met betrekking tot de opleiding van tandartsen toen nog niet officieel gehandhaafd.

De Sanitaire Wet uit 1910 herhaalde de stelling dat de tandartspraktijken alleen voorbehouden mogen zijn aan afgestudeerden van de medische faculteit, hoewel ze ook de rechten erkent die worden verworven door tandartsen zonder de titel van 'arts', die in het buitenland specialistische studies hadden gevolgd. Ondanks deze wet zouden tal van personen, die alleen tandheelkunde hadden gestudeerd en een praktijk hadden verworven via het leerlingwezen, nog steeds in dit domein werken.

In 1923 gaf de professorenraad van de medische faculteit Dimitrie D. Niculescu toestemming om gratis tandheelkundige conferenties voor medische studenten te houden. Een jaar later publiceerde hij de eerste tandheelkundige atlas in het Roemeens.